Mobbeboka ...

... Fordi jeg fortjener det? av Kristin Oudmayer set tankane i sving når det gjeld mobbing i skula. Det vert mange spørsmål og få svar. Det som sit att etter å ha lest historiene til dei som vert mobba er at mange har dårleg sjølvbilete og skil seg ut frå mengda på ein eller annan måte.

• Kvar går grensa mellom vennskapleg erting (det å høyre til og bli sett) og mobbing?
• Kva meiner den som gjer eller seier noko og korleis vert dette oppfatta av dei som ser og høyrer?
• Er det frykta for det ukjente som gjer at nokon mobbar?
• Kan skula gjere noko for å styrke sjølvbiletet?
• Korleis kan me få elevane til å tenkje over handlingane sine før dei gjer eller seier noko som kan såre?
• Korleis kommenterar me som lærarar elevane sine spørsmål og oppgåvesvar?
• Forstår elevane ironi?
• Om eleven eg snakkar til forstår at kommentaren ikkje er vondt meint, men er meint å skulle illustrere poenget på ein litt artig måte. Korleis vert dette oppfatta av medelevane?
• Er all skuld hjå mobbaren?
• Er det berre mobbaren som skal tilpasse seg?
• Bør og kan mobbeofferet gjere noko for å kome mobbaren i møte?

 

Nokon kvar bør kanskje tenkje over korleis me oppfører oss i kvardagen. Merksemd rundt mogeleg mobbing bør vera der heile tida. Kampanjar er ikkje alltid det rette. Vert fokuset for sterkt kan nokre gå lei og nærast la seg provosere til å staret mobbing. Kanskje som uskuldig moro i fyrste omgang, men så er det dette med å stoppe i tide. Det kan vera vanskeleg.
Har me med oss overnemnte spørsmål, og kanskje nokre til, i kvardagen, vert det kanskje enklare å oppdage at ikkje alt er som det bør vera. Erfaring tilseier at problem er enklast å løyse medan dei er små.